Bir türlü dikemediğim bir yaması var bu aşkın. Elim iğneye varmıyor usta, batıp duruyor gönlüme yokluğu. Hançer vur yaralarıma; bu saatten sonra yaşasam ne fayda. Gömsünler beni şuracıkta bir yere, inan gıkım dahi çıkmaz. Zaten insan öldü mü bir kere gömülmesi gerekmez mi bir yerlere ?
Rahat bırakın artık; beden diye tabir edilen beni... Umut demek tanımsız, unut demek ne çare. Ne yaptıysam her şey onu hatırlatıyor usta! Bu saatten sonra yaşamak haram tövbe etsem de geçmeyecek yaram...